ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΓΕΛΑΣ
από Ria Xanioti, Δευτέρα, 27 Αυγούστου 2012 στις 11:36 μ.μ. ·
Έκλεισε την πόρτα πίσω του και χαμογέλασε.
Δεν την κλείδωσε δεν χρειαζόταν άλλωστε πια, δεν είχε τίποτα μέσα στο σπίτι.
Δεν έριξε ούτε ένα βλέφαρο πίσω. Βγήκε στον δρόμο μια χειμωνιάτικη, άγρια μέρα.
Κρατούσε μόνο μια σακούλα όλη η περιουσία του μέσα, μια φραντζόλα ψωμί στο κινητό κελάρι του.
Περιμένοντας το λεωφορείο οι καλές αναμνήσεις , φαντάσματα μιας άλλης εποχής ανελέητα του τρυπούσαν το μυαλό.
Κάποια Κυρία δίπλα του κρατούσε μια και μοναδική σακούλα Σούπερ Μάρκετ, με τρόφιμα. Την κοίταξε και χαμογέλασε. Τουλάχιστον αυτή είχε σπίτι .
Διάλεξε να φύγει νωρίς , να βαστάει η μέρα ακόμη όταν κατέβει στο κέντρο της πόλης.
Να ψάξει, να δει, να εντοπίσει κάποια γωνιά, κάποιο απάγκιο, κάποια στοά ίσως…να έχει και φώς την νύχτα…συμβαίνουν άσχημα…
Τι σκέψεις άραγε κουβαλά, τι έγνοιες, οι τωρινές έγνοιες…ένα πεζοδρόμιο, ένα απάγκιο με φώς λίγη προφύλαξη ίσως από το κρύο.
Από το κρύο της φύσης, του καιρού, γιατί από το κρύο της καρδιάς…
Θα τα καταφέρει, λέει στον εαυτό του πως θα τα καταφέρει, πως είναι προσωρινό, πως συνέβη, πως έτυχε, πως έχει ο Θεός, πως δεν αφήνει κανέναν. Με έναν τρόπο άλλωστε όλοι ζουν, ναι αλλά πως ζουν…
Και αυτοί που δεν άντεξαν; Που δεν τα κατάφεραν;
Αυτός θα τα καταφέρει.
Θυμήθηκε το «ευ ζην» των αρχαίων προγόνων και μειδίασε. Μετά χαμογέλασε. Κατόπιν γέλασε και αυθόρμητα άρχισε να χαχανίζει. Έπιασε τον εαυτό του να χαχανίζει!
Οι περαστικοί απλά κοιτούσαν, έναν ευπρεπώς ντυμένο μεσήλικα Κύριο, να τα έχει μάλλον ψιλοχαμένα και να χαχανίζει τρανταχτά!
Ένα μικρό παιδί απορημένο, κοιτώντας τον του γέλασε και αυτό…και εκείνος του χάιδεψε τρυφερά τα μαλλιά.
Ξεμακραίνοντας μέσα από τα χάχανα του, του ευχήθηκε φωνάζοντας:
«Πάντα να γελάς, ό,τι και να γίνει ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΓΕΛΑΣ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου